Fotografie is slechts het vangen van licht. De fotograaf bepaalt de wereld niet, hij moet zich tevreden stellen met wat de wereld hem schenkt. Ook de fotograaf heeft slechts ogen. Enkel, hij kent hun verdoken kracht.
Rhythmic Composition of the Universe.
Rhythmic Composition of Mankind.
De compositie is een samensmelting van momenten, vervat in een tijdloze dimensie. De stilstaande weergave remt de dynamiek van het voor en na niet, noch liegt ze over het unieke moment. Door de vervlechting van momenten wordt de momentbeleving in twijfel getrokken. In hoeverre heeft de mens nog weet van het nu? In zoverre dat overlapping als moment wordt gezien.
Er is structuur te bemerken in de vormeloze willekeur. Chaos ontstaat nog steeds volgens natuurwetten. Ook de mens. De twee composities spelen met het contrast tussen mens en universum, maar leggen tegelijk ook hun fundamenteel gelijke grondbeginselen bloot. ‘Rhythmic Composition of Mankind.’ lijkt de meer geordende, gestructureerde, maar is dat verre van. Achter de duisternis tussen de lichtvlekken gaat meer schuil dan in wat belicht wordt in ‘Rhythmic Composition of the Universe.’.
Waar de afbeelding de werkelijkheid aflijnt, ontstaat naast de suggestie van ook de drang naar meer en verder. Zelfs daar, in de oneindigheid, roept niemand het halt toe. Zoals het universum slechts begrensd is als de mens dat bepaalt, is ook het menselijk kunnen slechts begrensd als het universum dat bepaalt.
‘Rhythmic Composition of Mankind.’ wervelt rond een centraal punt, als een draaikolk. Zo is het met elke menselijke structurering. De mens wervelt zo graag mee, zij het in de wervelwind van het kapitalisme, de draaikolk van de politiek of de tornado van de pretentie. De mens schaart zich al te gemakkelijk achter een idee. Laat ons meer zijn zoals ‘Rhythmic Composition of the Universe.’, uitdijend in onze nieuwsgierigheid, eenzaam in ons samenzijn, doelgericht in ons dwalen.
Pieter Decat