Black

BLACK is de shit van de eeuw.

Sinds ik de trailer van BLACK zag in oktober, wilde ik deze film zien. Het was ook daarom dat  het me leuk leek er als kersverse journalist van Reada een recensie over te schrijven. Als ik al zo’n felle (positieve) reactie had op de trailer, welke zou ik dan wel niet hebben op de film zelf?

De film volgt de tragische liefdesaffaire tussen het zwarte meisje Mavela en de Marokkaanse Marwan. Mavela behoort tot de jeugdbende Black Bronx en Marwan is lid van de rivaliserende bende 1080, wat hun relatie onmogelijk maakt. Nadat de bendeleden achter hun relatie komen, worden ze gedwongen te kiezen tussen loyaliteit aan hun vrienden of de liefde voor elkaar. De film werd door de regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah omschreven als ‘een moderne Romeo en Julia in de getto’s van Brussel’ en met deze omschrijving ben ik het volledig eens.

Dit regisseursduo heeft ondertussen al een heuse naam voor zichzelf gemaakt. Adil El Arbi heb je misschien al wel op VIER gezien als deelnemer van De Slimste Mens Ter Wereld. Samen met zijn partner in crime, Bilall Fallah, heeft hij ook nog de prijswinnende kortfilm Broeders en de erg geprezen film Image op zijn naam staan.

Wat me meteen opviel én fascineerde aan deze film, was het realisme. Van de onervaren acteurs, die van de straat geplukt werden door middel van streetcasting, tot de locaties waarop de film gefilmd werd, zoals het metrostation, de Afrikaanse wijken en de straten van Brussel. Het geheel voelde niet aan als een film, BLACK leek eerder op een verzameling van fragmenten uit het leven van een jonge, gekleurde Brusselaar.

El Arbi en Fallah vertelden in een interview met Newsmonkey dat ze de film met opzet startten met het tonen van de criminaliteit van jongeren omdat er een twintigtal stadsbendes zijn in Brussel die zich schuldig maken aan tassendiefstal, schelden op de politie en spijbelen. Dit droeg nog meer bij aan het realisme.

De verscheidenheid aan talen doorheen de film was hier ook een bijdrage aan. Brussel is niet enkel de hoofdstad van België maar ook die van Europa dus is het niet meer dan normaal dat er meerdere talen aan bod kwamen doorheen de film. De primaire taal van de film is Frans, maar deze schakelt moeiteloos over naar het Nederlands en dan weer naar het Arabisch. Gewoonlijk vind ik zulke afwisselingen storend omdat ik dan mijn focus verlies en even niet meer kan volgen, maar in BLACK maakte het deel uit van de film, van het verhaal, van de stad; het hoorde er gewoon bij.

Hoewel de acteurs voor het merendeel groentjes zijn in de acteerwereld, konden ze het verhaal prachtig overbrengen. Ik voelde de loyaliteit die zowel Mavela en Marwan voelden tegenover hun bendes, de angst van het koppel toen ze (met geweld) gedwongen werden elkaar niet meer te zien en de ontluikende liefde tussen Mavela en Marwan. De sfeer was meeslepend en ik ben er niet onaangeroerd bijgebleven.

Ook de opbouw van de spanning zat uitstekend in elkaar onder andere door het gebruik van slow motion. Op de momenten waarop er gevaar in de buurt was, vertraagde het beeld en werd alles stil, op de ademhaling van de acteurs na. Dit vond ik bloedstollend. Naast het gebruik van slow motion, zorgde de muziek ook wel voor klamme palmen. De titelsong Back to Black, ingezongen door Oscar & The Wolf ft. Tsar B, paste perfect bij deze film, qua sfeer maar ook qua tekst.

BLACK heeft me voor één uur en dertig minuten lang gegrepen en niet meer losgelaten. Ik schoof voortdurend heen en weer in mijn stoel en kon mijn ogen niet van het scherm afhouden. Deze film is (naar de woorden van Adil El Arbi) ‘de shit van de eeuw’. Dus kan jij goed tegen gewelddadige scènes en hou je van actie, maar heb je nog een snuifje romantiek nodig vooraleer een film compleet voelt voor jou? Dan is BLACK dé film!

Meggane Van Geersom

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.