De thermometer piept. Hij geeft 39°C aan. Verdorie. Je hebt koorts én een wiskundetest. Meteen breekt je het zweet uit. Alles bonst en gonst nog harder dan voorheen. Paniek welt op. Naar school gaan lijkt onzin, thuisblijven waanzin. Een test missen? Geen denken aan!
Een uur later zit je afgemat in de les. Jouw onophoudelijke hoest onderbreekt de leerkracht in zijn uitleg, die je toch amper verstaat met al die hoofdpijn. Voorzichtig schuif je nog wat verder van je buurman vandaan. De tijd lijkt eindeloos traag voorbij te kruipen. Nog drie uur en dan mag je eindelijk die test afleggen, als je erin slaagt je te concentreren tenminste. Je bedenkt dat je daarna misschien naar huis kan, al mis je dan wel enkele belangrijke lessen. Meteen maakt een nieuwe onrust zich van je meester. Dan toch nog maar een paar uur doorbijten.
Op dit moment is er een heuse griepepidemie aan de gang. Het hardnekkige virus laat zijn kans niet liggen om ook Sint-Rita eens een bezoekje te brengen. Steeds meer leerlingen worden ziek. Hoewel de koorts hun enige kopzorg zou mogen zijn, is de druk en het werk achteraf vaak wat er echt door een leerlingenhoofd spookt. Een les die je mist, wordt al snel zelfstudie. Wanneer je een test overslaat, moet je deze inhalen. Niettegenstaande verkondigen leerkrachten bemoedigend dat niet alles een inhaaltest vereist. Als puntje bij paaltje komt, zijn hoofdvakken eigenlijk wel noodzakelijk. Het zijn immers hoofdvakken. Kleinere lessen worden bij nader inzien ook beter bevraagd, want voor deze bijvakken vallen er minder punten te verzamelen. Op het einde van de rit zit je twee weken na je afwezigheid nog steeds inhaalmanoeuvres te verrichten, terwijl je het risico loopt ook bij de nieuwe lessen achterop te geraken.
Leerkrachten kampen met hetzelfde probleem. Hoe geleerd ook, zelfs zij zien soms door het bos de bomen niet meer. Wij zijn ons er niet altijd van bewust dat er een hele last op de schouders van docenten ligt wanneer ze ziek worden. Ook zij krijgen na hun afwezigheid te maken met een onbeheersbare achterstand. Reken daarbij het alarmerende tekort aan vervangleerkrachten en de problemen zijn nog groter. Officieel mogen ze ziek zelfs niet gaan werken omdat ze dan het risico lopen collega’s en leerlingen te besmetten.
Je begrijpt het wel. Niemand ziet de griep graag komen, want het is een ware nachtmerrie op school. Maar is al die extra stress het wel waard? We krijgen al genoeg te verduren na een aanvaring met deze gemene kwelduivel. Hij rukt in een ware veldtocht door het land en plots blijft een groot deel van onze school thuis (lees: blijft iedereen massaal – en ziek! – naar school komen). Niemand heeft hier echter baat bij. De zieken worden alleen maar zieker en anderen raken besmet. Het probleem ligt niet zozeer bij het schoolsysteem, als wel bij de uitvoering ervan. Maar zijn wijzelf en de leerkrachten niet een belangrijke schakel in dat schoolsysteem? Leerkrachten willen graag dat je elke test meedoet. Dat zorgt voor een gigantische stress. Voor de rest is de ingesteldheid van vele leerlingen de schuldige voor alle zieken op school. We gaan zo hard mee in de stroom van presteren dat we vaak niet genoeg luisteren naar ons lichaam. Misschien vragen we ons best eens met z’n allen af wat het belangrijkste is: een test meedoen of een goede gezondheid?
