Een voorafgaand boek over het leven van zijn vader en drie nonkels was een schot in de roos en vulde dan ook met veel behagen zijn prijzenkast aan. Vier jaar na De helaasheid der dingen geeft Dimitri Verhulst het leven en de laatste liefde van zijn moeder weer in een meeslepend boek waarin Verhulst misschien iets te veel ruimte neemt om het decor te schetsen en de hilariteit van De helaasheid der dingen uit het oog verliest.

“Het kan natuurlijk altijd beter, maar zo’n gezegde lijkt voorbehouden aan mensen die het niet slechter kunnen hebben.”

Dat geldt ook voor De laatste liefde van mijn moeder van Dimitri Verhulst. Een boeiend verhaal over een nieuw samengesteld gezin dat dreigt uit elkaar te vallen, terwijl het echter nooit samenhing.

Herinnert u zich de bourgeoisetrut met de plaspas nog die de Verhulsten en Reetveerdegem verliet omdat ze te ijdel was om versleten schoenen te dragen? In De helaasheid der dingen schreef Verhulst het leven van zijn vader neer en nu moet ook zijn moeder, die bourgeoisetrut met de plaspas, eraan geloven.

Martine Withofs, een gescheiden vrouw met intussen een nieuw samengesteld gezin, die nooit veel had waarmee ze gelukkig kon zijn en dan ook gelukkig was met enkel en alleen een teevee. Veel stelde haar eerste huwelijk ook niet voor, haar man zat meer op café dan zij voor teevee en als hij dan al eens thuis was, had hij niet meer te doen dan commentaar geven op Martine. Veel goeds had ze, naar eigen zeggen, niet overgehouden aan haar eerste huwelijk, buiten haar zoon Jimmy, samen met een aantal kookpotten, een stofzuiger, een sofa en het eerder vermelde televisietoestel.

Na de scheiding trekt Martine samen met haar nieuwe man Wannes en haar zoon Jimmy naar het Zwarte Woud in Duitsland. Nooit eerder nam een man haar mee op vakantie en zeker niet naar het buitenland, maar Wannes deed dat wel. Ze heeft bij haar nieuwe man de liefde gevonden zoals het ook goed klikt tussen Wannes en Jimmy. Althans, dat is relatief. Na heel wat strubbelingen ontdekt Jimmy dat zijn moeder zwanger blijkt te zijn. Voor Jimmy is het hek nu helemaal van de dam en zint hij op wraak!

Jimmy voelde zich miskend, vergeten, alleen.  Martine hield namelijk van Wannes. Ze hield echt diep, diep, zeediep-diep van hem. Hij was als het ware de juiste man op het juiste moment, voor Martine dan toch… Wannes was de laatste liefde van Jimmy’s moeder en ook de laatste liefde die hij kende, want kort na de vakantie in het Zwarte Woud werd hij door zijn moeder en Wannes uit huis gezet.

Zomaar vergeten worden door zijn moeder wilde hij niet, want hij zou die ene filosoof worden die na het journaal op teevee komt en waarover Martine bij de slager werd aangesproken. De verdere levensloop van zijn moeder, Wannes en hun zoon kwam hij via via te weten, zoals ook haar dood aan het licht werd gebracht door een annonce in de krant.

“Het is de enige nog resterende afspraak in zijn bestaan. Daarna zal en mag hij rustig gaan.”

Het was inderdaad de enige nog resterende afspraak, de afspraak met Kenneth. De halfbroer die hij nooit eerder in zijn leven had ontmoet. Op een avond stond hij plots voor de deur, zo onverwacht maar toch te verwachten. Jimmy was niet klaar voor bezoek, maar weigeren kon hij niet. In de bibliotheek van zijn huis met de laatste fles Rol de Fombrauge ontmoette hij voor het eerst zijn halfbroer, de zoon van zijn moeder en zijn “vader”. Wat er uit de ontmoeting in de bibliotheek met de laatste fles Rol de Fombrauge voortvloeide, zullen we nooit weten, want op dat moment hield Verhulst op met schrijven.

“Geheimzinnigheid” of “vaagheid” zijn misschien wel woorden die vaker vallen bij de bespreking van de boeken van Dimitri Verhulst. De manier waarop hij alles zo beneveld beschrijft dat je denkt dat je alles weet, maar eigenlijk nog minder weet dan je als wist. Er gebeurt niet veel, wel uitgebreide beschrijvingen, maar weinig actie. Na het lezen van een Verhulst weet u wellicht dat lange en uitgebreide beschrijvingen eigen zijn aan zijn stijl, zo ook in De laatste liefde van mijn moeder waar actie op de achtergrond geplaatst wordt. Desalniettemin dompelt Verhulst je onder in zijn verhaal, want hij sleept je mee in het leven van Jimmy alsof je hem echt kent. Misschien komt het door die eindeloze beschrijvingen dat je je thuis voelt tijdens het lezen van dit boek.

Na De helaasheid der dingen had iedereen hoge verwachtingen en die verwachtingen werden niet ingelost, helaas. Alsook werden mijn verwachtingen niet ingelost, maar toch heb ik het gevoel dat dit boek iets speciaals heeft, iets dat me toch verder deed lezen. Iets dat met triggerde om het einde spoedig te weten te komen, want zoals vele recensies zeggen dat deze Verhulst geen wonderboek is, slecht is het zeker niet. Het kon beter, maar dan had het niet hetzelfde geweest.

Geschreven door

Rosanne Van Nimmen