Be prepared to be awesome

Na onze stop in Summit vliegt uw reporter ter plaatse ineens door naar Zuid-Afrika. Daar hebben we een afspraak met Hanne (13) en Rien Schoeters (12). Samen met Tita Schoeters, die nog niet op Sint-Rita zit, zullen de drie zusjes ons een kijkje geven in het land waar zij drie jaar lang gewoond, geleerd en geleefd hebben: Zuid-Afrika.

De gidsen beginnen met een geschiedenislesje. In een ver, ver verleden hebben onze Noorderburen, beter bekend als de Hollanders, Zuid-Afrika gekoloniseerd. Waar tegenwoordig Cape Town ligt, stichtten de Nederlanders hun Kaapkolonie. De afstammelingen van deze kolonisten leven nog steeds op het zuidelijkste puntje van het Afrikaanse continent.

Door deze Nederlandse voorgeschiedenis is één van de elf officiële talen het Afrikaans. Deze zustertaal van het Nederlands zorgt ervoor dat Zuid-Afrika toch een beetje vertrouwd voelt, al ligt het nog zo ver. Toch ging communicatie er voor de zusjes Schoeters niet zo vlot, zeker in het begin. Op een Amerikaans-Internationale school spreken ze nu eenmaal Engels, en hoe goed was jouw Engels toen u in het 5de leerjaar zat? Voor Rien en Tita was het zelfs nog moeilijker: Tita moest nog leren schrijven!

Terwijl de zusjes zo vertellen, stappen wij van het vliegveld in de auto. Op weg naar hun huis passeren we de schoolbus. Die haalt hen elke ochtend op aan de voordeur, en brengt hen dan naar school. Gelukkig maar, want die ligt veel te ver om er naartoe te fietsen. Ze moeten er al om zes uur ‘s ochtends klaar staan! Schooluren zijn er dan ook helemaal anders dan bij ons. Het ongebruikelijke beginuur (7u45) zorgt wel voor een aangename stop (14u50). Daarna beginnen de after school-activities: sporten doe je niet in een club maar gewoon op school, na de uren. Net zoals bij Freyja heeft de school een eigen zwem-, volley- en basketbalploeg. De zusjes trainen rustig mee, behalve op woensdag. Dan hebben ze namelijk Nederlandse les. De nadruk ligt er op dictees, zodat ze ook hun eigen taal blijven beheersen. Buiten sporten spelen ze verschillende instrumenten. Hanne speelde al piano en Rien saxofoon voor ze vertrokken, maar hier leren ze vier verschillende instrumenten in één jaar!

De Land Rover stopt voor een ommuurde compound: we hebben onze bestemming bereikt.  Het is te zeggen: we hebben de muren van gated community waarin de Schoeters wonen bereikt. Een bareel blokkeert de ingang. We mogen alleen binnen na vingerafdrukken. Eens we door de poort zijn, gaat het vanzelf. We komen aan bij een keurig huis, netjes onderhouden. Daar heeft hun housekeeper wel voor gezorgd. Deze mevrouw woont bij hen in en houdt niet alleen het huis proper, maar kookt en zorgt ook voor de zusjes wanneer mama en papa gaan werken. Ook het zwembad springt in het oog. Met zo’n klimaat zouden ze dat voor geen geld van de wereld willen missen. Bij temperaturen van 20 graden besluiten de mensen om de sjaals en mutsen boven te halen wegens “echt wel koud”. In de winter is het in Pretoria vier maanden zonnig.

Nu de zusjes terug in België zijn, is dat het moeilijkste om aan te wennen: het klimaat. Sneeuw hebben ze in Zuid-Afrika nooit gezien. Al zijn ze het unaniem eens dat ze ook de echte Belgische frieten gemist hebben. In Zuid-Afrika eten ze vooral een soort pap. Die is heel voedzaam en totaal niet duur, maar de smaak valt in het niet bij die van ons nationaal gerechtje.

Wanneer we klaar zijn met eten, schrikken we ons een bult: het is alweer tijd om door te reizen. Bij het zeer hartelijk afscheid (dat in Zuid-Afrika traditioneel met drie kussen gebeurt) geeft Hanne mij nog spontaan een gouden tip: als we nog eens in het land zijn en meer tijd hebben, moeten we ons eens op de kleinere landweggetjes wagen. Je moet wel oppassen voor de slechte kwaliteit van de zandpaadjes en zeker zijn dat je voor het donker binnen bent, maar het is allemaal echt de moeite waard. Op die manier kan je de traditionele volksstammen terugvinden, die nog leven op de oude manier.

Hierop volgt direct een veelvuldigheid aan tips en plekken die we zeker gezien moeten hebben. Zo zijn de Drakes-bergen echt de moeite voor trekkers, terwijl Cape Town een meer relaxte sfeer biedt (met uitstekende wijnen volgens de ouders). Ook moeten we zeker eens gaan pootjebaden in de twee oceanen waaraan Zuid-Afrika grenst. Het verschil is duidelijk merkbaar: de Atlantische oceaan is bijna te koud om je grote teen in te steken, maar als je diezelfde teen in de Indische oceaan steekt loop je kans om hem kwijt te raken aan de haaien. Tussen de kakofonie van must-sees valt ons één woord op: safari. Bijna elke schoolvakantie gaan de meisjes op zoek naar de Big Five. Met hun Land Rover doorkruisen ze Zuid-Afrika en aanpalende gebieden om de mooiste dieren te spotten. Wanneer ik snel nog vraag wat dat dan wel was, is het antwoord duidelijk: de hippo of het nijlpaard. Hanne begint het dier spontaan na te doen.

Breed glimlachend rijden wij de ondergaande zon tegemoet, goed uitkijkend of we nergens een nijlpaard zien.


geschreven door

Titus Verelst


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.