E
en hottie besluit na enkele jaren uit Dubaï terug te keren naar het geboortedorp van zijn vader en komt bij jou in de klas terecht. Met je hoofd in de wolken aanvaard je zijn vriendschapsverzoek, maar niet veel later sta je terug met je voetjes op de grond wanneer hij een tiental jaar oudere man blijkt te zijn. En niet zomaar één…
Joppe Van Geel blijkt niet je nieuwe klasgenoot te zijn, maar het digitale alter ego van leerkracht techniek Hans Lefever. Is dat dan niet strafbaar? Neen, meer nog: volgens de man achter het profiel is het pedagogisch verantwoord. Hij geeft zelf een woordje uitleg.
“Het verhaal dat je vertelt, klopt. Wij hebben dat gedaan, en met reden. Je kent misschien het project genaamd SOVA (Sociale Vaardigheden) in de eerste graad. Daarin gaat het over het internet. Je moet weten: we zitten toen in een totaal ander tijdperk. Facebook bestaat nog maar net, weinig leerkrachten gebruiken het. Het is dus allemaal nog nieuw voor ons. We krijgen het idee om voor de eerste keer een projectje op te starten in het tweede jaar rond dit onderwerp. Ik wil, in de zijlijn daarvan, wel eens proberen om een profiel aan te maken en te kijken hoe onvoorzichtig leerlingen waren. We merken namelijk dat leerlingen heel veel contacten hebben, te veel eigenlijk, en dat ze niet goed beseffen wat dat teweeg kan brengen. Daarom willen we aantonen dat ze moeten nadenken met wie ze contact maken op het internet. Dat is toen wel een beetje uit de hand gelopen.
Wat heb ik nu juist gedaan? In januari vindt het project plaats en in november maak ik al een vals profiel aan. Ik zou het nu echt niet meer durven, maar in die tijd is Facebook en heel de wetgeving daarrond nog veel minder duidelijk. Ik noem mijn profiel ‘Joppe Van Geel’. Daarna zoek ik foto’s van een Britse schoonspringer, want ik wil uiteraard dat het er wel echt uitzag. De jongen op de foto is een olympisch kampioen en intussen al een twintigtal jaar oud, maar op de afbeeldingen is hij nog maar veertien. Ik heb die jongen toen ook een mail gestuurd met de vraag of ik die foto’s mocht gebruiken. Ik heb er wel nooit meer iets van gehoord, maar ‘soit’ ik heb het toch gevraagd. Niet ‘koosjer’ eigenlijk, wat ik daar doe. Ik (Joppe Van Geel) woon zogezegd in Dubaï voor het werk van mijn papa. Mijn vader is wel uit Kontich afkomstig, een Vlaming dus. Zijn contract zou aflopen in december, waardoor we in januari terug naar Kontich zouden komen en ik bijgevolg naar het Sint-Ritacollege zou gaan.
Wanneer ik een compleet verhaal heb, stuur ik vriendschapsverzoeken naar leerlingen. Dat lukt. In een mum van tijd heb ik bijna heel het tweede jaar als vriend. Het verhaal dat er ‘ne kerel’ zou komen uit Dubaï wordt ook snel rond verteld. Iedereen gelooft dat, voornamelijk de meisjes zijn er hard mee weg. Om mezelf te beschermen zet ik dat profiel een maand stop. Het is tenslotte nog maar eind november. Ik denk dat ik veel tijd nodig zou hebben, maar het lukt eigenlijk verbazingwekkend snel. Ik kan nu sowieso al aantonen dat ze (de leerlingen) voorzichtig moeten zijn bij met wie ze vrienden worden.
Begin januari plaats ik dan statussen over mijn verhuis naar Kontich. Ik spreek nooit iemand persoonlijk aan, dat vermijd ik bewust. In het begin viseer ik voornamelijk mijn eigen klas, 2Mf. Ik zeg dat ik bij hen op de schoolbanken ga belanden. Dat begint heel hard te leven in en rond die groep. Ik onthul op den duur ook de datum waarop ik zou komen. In de laatste week krijg ik dan van bepaalde meisjes, één bepaald meisje zelfs, het verzoek dat ze me wel eens rond wilt leiden als ik wat vroeger aankom. Dat is dus niet oké. Ik heb daar ook nooit op gereageerd.
De dag van de SOVA zelf kom ik in mijn klas. Het is de dag van de grote bekendmaking. Alle meisjes hebben zich helemaal opgetut en hun mooiste kleren aangetrokken, want de befaamde jongen zou die dag aankomen. Ze zijn super zenuwachtig. De SOVA begint om tien uur en Joppe is er nog altijd niet. ‘Seg meneer, er ging toch ‘ne nieuwe’ komen. Weet u daar niks van?’, vragen mijn leerlingen. Ik antwoord onschuldig: ‘Sorry mannen, ik weet van niets.’ ‘Die ging naar onze klas komen!’, klinkt het verontwaardigd. Tijdens het project vraag ik of er soms leerlingen contact hebben met mensen die ze niet kennen. Ze verzekeren mij meteen dat ik mij geen zorgen moet maken en dat ze alles heel veilig doen. Ze vinden het allemaal overbodig wat we daar aan het doen waren. Dan toon ik echter een foto en vraag: ‘Wie is er bevriend met dit profiel?’. Natuurlijk hilariteit alom. Iedereen is enorm verbaasd dat ik dat blijk te zijn. Achteraf hoor ik zelfs dat een meisje van een andere klas verliefd is op dat profiel. Zij heeft echt gezegd van: ‘Dat wordt ‘de mijne’. Ik ga daar proberen iets mee te beginnen.’. Om twaalf uur gaat iedereen naar buiten en heel het tweede jaar staat in rep en roer. Er wordt ook gelachen met de meisjes die er voordien zo vurig over bezig zijn geweest.”
Onlangs kwam ik op een feestje oudleerlingen tegen van die periode en zij spraken mij daar nog op aan. Ze zeiden dat heel het Joppe-Van-Geel-verhaal goed in elkaar zat en dat hen dat bijgebleven was.
Geschreven door