Biotoopstudie van een wiskundeleerkracht

Of vooraan zitten tijdens de examens een vloek of een zegen is, laat ik graag over aan de filosofen onder ons. Zelf ben ik eerder een man van de wetenschap. Bijgevolg biedt die eerste plaats prachtige perspectieven. Zo heb je de surveillerende leerkracht vlak voor je neus, wat bijvoorbeeld van pas komt als je alweer extra antwoordenbladen nodig hebt. (Waarom denkt iedereen nu spontaan aan zijn laatste godsdienstexamen?) Niet dat ik zoveel schrijf, verre van. Het biologie-examen dat op dit moment voor mijn neus ligt, is maagdelijk wit. Geïnspireerd door deze leegte stel ik u graag een biotoopstudie van de wiskundeleerkracht voor, in zijn natuurlijke omgeving dan nog wel.

De peper-en-zoutkleurige haren strak gekamd wurmt de wiskundeleerkracht zijn lichaam in zo mogelijk nog strakkere kleding: blazer, hemdje, kraagje netjes bovenaan. Hoewel glimmend gladgeschoren, determineer ik het organisme dat zich schuin over mij bevindt zonder enige moeite als een mannelijk exemplaar.1

Zijn knoestige vuist, door natuurlijke selectie voorbestemd om een geodriehoek vast te houden, dankzij de evolutieleer in staat tot het passerloos tekenen van de perfecte goniometrische cirkel, omklemt nu een rode pen. Zijn tong, zo gewend aan het uitleggen van de radiaal of het berispen van de nuldeler, houdt nu een paperclip in de rechtermondhoek geperst. De ingespannen pose herinnert mij aan Lucky Luke, inclusief pistool en strootje. Nochtans is duidelijk dat de paperassen geen kinderstrips zijn, maar de dagtaak van deze soort.2

Een nauwe blik achter bekraste brilglazen, die onverbiddelijk richting neuspunt zakken, verraadt niet veel goeds voor het slachtoffer van dit nu al als catastrofe classificeerbaar examen. Zijn donkere oogbollen schieten heen en weer tussen het blad in zijn hand en het blad op de tafel.3 Een laatste ontcijferingspoging van dit primitieve spijkerschrift levert echter niets op, waarna één pennenstreek dit hoogtepunt van mathematisch geknoei tot nulpunt herleidt.

Een snelle vergelijking bevestigt dat de sterkst behaarde leerkrachten op deze school effectief mannetjes zijn.

Ouder onderzoek leert dat een gemiddelde leraar anderhalf uur per dag verbetert.

Volgens een recente publicatie in Educational Bullshit&Other Nonsense heeft de man waarschijnlijk een verbetersleutel vast. Verder onderzoek is nodig.

 


Geschreven door

[tooltip tip=”Titus is de moeilijke mens van het gezelschap.”]Titus Verelst[/tooltip]

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.