Vandaag is het dag van de directeur, geen betere gelegenheid om de hoogste piet van Sint-Rita in de kijker te zetten. Wij leggen jullie prangende vragen voor aan Luc Vercammen, algemeen directeur.
Hoe kan u de gebrekkige multiculturaliteit op Sint-Rita verklaren?
Je zegt multiculturaliteit en je voegt er al meteen aan toe dat dit gebrekkig is. Daar zit al een standpunt in, niet? Eigenlijk moet je eerst de vraag stellen: hoe multicultureel is deze school? Daarvoor moeten we kijken naar een aantal zaken, zoals waar leerlingen vandaan komen en hoe verloopt de werving van de school. Dan komen we tot de conclusie dat leerlingen voornamelijk uit Kontich en de gemeenten die daar rond liggen afkomstig zijn. Als je dit vanuit sociologisch oogpunt bekijkt, wordt het duidelijk dat Kontich en omstreken boven het Vlaamse gemiddelde liggen wat betreft grondprijzen en inkomens. Vroeger was hier een hele Marokkaanse gemeenschap, maar die is nu volledig verdwenen door het afbreken van oude wijken en het realiseren van een veel duurder nieuwbouwproject. De verklaring ligt dus grotendeels in het feit dat er in deze buurt gewoon minder migranten wonen. Bij de inschrijvingen van onze school is het altijd erg druk. Mensen komen al heel vroeg aanschuiven. Daardoor belanden de personen die een kleiner netwerk hebben op het einde van de rij. Vaak behoren de migranten tot deze groep. We moeten deze mensen dus meer op de hoogte stellen van de drukte tijdens de inschrijvingen, zodat ze er zeker op tijd bij kunnen zijn. Hen meer informeren over de inschrijvingen en hen zo goed mogelijk opvangen, dat is open staan voor multiculturaliteit. Wij staan open voor alle leerlingen die kiezen voor onze school en wij zullen nooit, nooit, nooit iemand niet inschrijven omwille van zijn of haar achtergrond.
U heeft het nu vooral over leerlingen, maar leerkrachten komen vaak toch wel van verder?
Jazeker. We staan zeker open voor bekwame leerkrachten met een allochtone achtergrond , zij kunnen een voorbeeldfunctie vervullen. We zijn hier al een klein beetje in gelukt. In mei proberen wij al een verdeling van de opdrachten te maken en gaan we op zoek naar nieuwe leerkrachten. We zoeken naar mensen die vakbekwaam zijn en laten ook verschillende mensen komen. Als daar dan kandidaten bij zitten met een andere achtergrond dan maken die natuurlijk zeker een kans. Opnieuw, wij zullen nooit een bekwaam leerkracht weigeren omwille van zijn of haar achtergrond.
Je begrijpt dat ik het met het woord “gebrekkige” dus moeilijk heb. Het is wel zo dat onze school niet erg multicultureel is ondanks de traditie van mondiale vorming, die er altijd geweest is. Ik loop hier al meer dan 30 jaar rond en die was hier toen ik begon en die is hier nog steeds. Dat wij in ons opvoedingsmodel solidariteit en multiculturaliteit heel belangrijk vinden, is wel duidelijk. Er is ook een seminarie multiculturele vraagstukken. Ik denk dat we proberen er de nodige aandacht aan te schenken.
Waarom staan er geen zonnepanelen op de nieuwe blok?
(enthousiast) Dat was de bedoeling en dat is het nog steeds, ik denk dat we het over een jaar zullen realiseren. Het is helemaal onderzocht waar we zonnepanelen best plaatsen en hoe, maar we moeten eerst de hoogspanningscabine van onze school aanpassen. De reden hiervoor is dat de school sluit tijdens de meest productieve periode van de zonnepanelen, namelijk juli en augustus. We zouden dus heel veel stroom uploaden naar het net en daar hebben we een betere hoogspanningscabine voor nodig. De H-blok is bovendien niet echt geschikt, omdat die zo gebouwd is dat de klaslokalen beneden liggen en daarop een heel lichte structuur is gezet met een sporthal. Op die manier bouwen was de goedkoopste optie, maar dat betekent ook dat het dak van de H-blok de zonnepanelen niet kan dragen. Het staat nu in onze meerjarenplanning om op het dak van de feestzaal zonnepanelen te leggen, want dat vormt geen probleem. We hebben eerst aan de A-gang gedacht, maar daar is veel slagschaduw en dat vermindert de productiviteit van zonnepanelen. De feestzaal ligt altijd in de zon en is bovendien dicht genoeg bij de hoogspanningscabine.
Waarom mogen de leerlingen niet zitten op de speelplaats?
We zijn nu aan het nadenken over de speelplaats, die gaan we namelijk heraanleggen. Ik denk dat dat broodnodig is, want de riolering is hopeloos verouderd. We hebben al eens een verdwijngat gehad in de binnentuin. De riolering was er ingezakt. Ik houd mijn hart vast, want de hoofdleiding onder de speelplaats staat ovaal in plaats van rond. Die betonnen pijp is dus langzaam maar zeker aan het inzakken, dus we moeten in de grote vakantie heel de speelplaats van de derde graad heraanleggen en dan willen we de leerlingenraad of zelfs jullie consulteren om ze zo gezellig mogelijk te maken. Gewoon op de grond zitten vinden we voornamelijk een stijlprobleem.
Maar wat als er niet genoeg banken zijn?
Ja, daarom is het de bedoeling er meer te plaatsen. Vroeger werd er bovendien ook enorm gesport op de speelplaats, er waren intensieve basketbalmatchen en voetbalwedstrijden. Nu is dat spijtig genoeg compleet verdwenen. Leerlingen zitten nu op een schoolbank gedurende twee lesuren en als ze op de speelplaats komen gaan ze meteen weer zitten. Dit stemt toch tot nadenken.
Leest u de artikels van Reada?
Ja, ik volg het. Zo was ik verbaasd over de oppervlakkigheid van het Ubuntu artikel. Onze leerlingen hadden dat helemaal niet door.
Ja, maar dat was wel een beetje om mee te lachen. Het was niet de bedoeling om een diepgaand opiniestuk te schrijven.
Dan moet je zeker zien hoe je het brengt. Is het een artikel, een standpunt, een lezersbrief of een column? Dan heb ik er geen enkel probleem mee.
Het is ook wel maar het begin van een discussie. Ondertussen zijn we naar meneer Roggemans geweest om een interview af te nemen.
Ik ga ermee akkoord dat je polariserend mag zijn, maar dat jullie niet onmiddellijk naar mijnheer Roggemans zijn gegaan, vind ik wel spijtig. Eigenlijk als je echt een kritisch artikel wilt schrijven dan moet je meteen ook op zoek gaan naar de achtergrond en naar de argumenten voor of tegen en dan pas kan je zeggen: “ We zijn het er niet mee eens.”. Dit leek echter heel oppervlakkig en een beetje een makkelijke oneliner. De polarisatiestrategie – het wij-zij denken – maakt duidelijk dat je conflicten niet kan oplossen of discussies niet kan voeren als je je vastpint op een pool. Vanuit een pool kan je een oneliner lanceren en daar reageert de tegenpool dan weer op. Trump is daar bijvoorbeeld geweldig in. In het midden kan wel gedialogeerd worden en vind je de vragen die er toe doen. Zoals waarom kampen sommige leerlingen met Ubuntu? Waarom willen leerlingen geen leerinspanning leveren rond Ubuntu? Waarom kiezen leerlingen voor de makkelijke, gebruikklare gebruiksvriendelijke tools ?
Ik vind dit nu een oneliner wat jullie gepubliceerd hebben, maar voor de ict’ers is het nu heel moeilijk om te zeggen wat hun standpunt is en waarom het zo werkt.
Ik vond het jammer dat Reada niet meteen een grappig artikel met achtergrond heeft geschreven, want er zit achter Ubuntu een hele visie waar ik helemaal mee akkoord ga.
Oké, dat zullen we zeker onthouden en rechtzetten.
Wat wilt u nog realiseren als directeur?
Oei, dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat wij als school proberen heel dynamisch te zijn en met wij bedoel ik heel het schoolteam, dat gaat zeker niet over mij alleen.
Ik denk dat wij altijd proberen om, als er zich een nieuw gegeven of een nieuw probleem stelt, daarover na te denken en daar dingen mee te doen. Zo zijn er vanuit Europa de 21ste eeuwse competenties. Dat gaat over computervaardigheden, creatief denken, samenwerken en maatschappelijk denken. We zijn nu volop aan het bekijken hoe we dat in de school kunnen uitwerken.
In de nieuwbouw hebben we bijvoorbeeld iets afwijkends gedaan: de grote klas bovenaan. Ik weet niet of jullie daar al geweest zijn? Deze ruimte is enorm succesvol en zeer gegeerd, omdat je daar op een andere manier kan lesgeven. Er is meer ruimte voor expressie en groepswerk. Dus als je naar die 21ste eeuw gaat kijken zullen we ook een ander soort lokalen moeten voorzien en zullen we leerkrachten anders moeten gaan opleiden en dat heeft heel veel gevolgen.
Ik vind het heel boeiend om daar over na te denken, daar qua innovatie al een voorsprong in te nemen en tegelijkertijd onze onafhankelijkheid te kunnen behouden. Daarin zijn wij een unieke school.Wij zijn één school met één schoolbestuur en we hebben veel beleidsruimte die we zelf mogen invullen. Dat is in andere scholen heel anders. Voor het Sint-Ritacollege is er een directe band tussen het directieteam en het schoolbestuur, op deze manier kunnen we op heel veel terreinen een eigen beleid voeren: neem onderwijsvisie, pedagogisch beleid, het aanbod, de seminaries maar ook personeelsbeleid, investeringen en infrastructuur. Dit brengt veel verantwoordelijkheid met zich mee maar ook veel kleur en identiteit. Dit leidt tot veel betrokkenheid van het hele schoolteam.
En is er echt niets concreets dat u wilt realiseren?
Dit is al vrij concreet hoor. Vanavond (donderdag 25 januari) komen wij samen met een werkgroep van de tweede graad voor een hertekening van de tweede graad. We stellen ons de vraag: de ruimte waar we zelf vakken mogen invullen, moeten we dat niet anders doen vanuit die visie? Kunnen we andere vakken of andere werkvormen aanbieden, een ander rooster uitwerken, meer denken aan projecten?
Daar gaan we dus vanavond met een groep van een twintigtal leerkrachten over nadenken.
Zou u nog eens een dagje les willen geven?
Dat denk ik bijna elke dag.
Dus u heeft spijt dat u directeur bent geworden?
Neen, ik heb spijt dat ik geen les meer geef. Dat is iets anders. Het is van… even denken. Ik ben hier in 1985 begonnen, toen waren er 285 leerlingen over heel de school. Nu telt elk jaar bijna zoveel leerlingen. In 1994 ben ik pedagogisch coördinator geworden, als enige over heel de school. In 1997 ben ik gestopt met lesgeven en sinds 2005 ben ik algemeen directeur geworden, maar ik ben altijd het lesgeven blijven missen, omdat ik heel graag mijn vak Nederlands gaf. Bovenal mis ik het echte contact met leerlingen. Zeker sinds dat ik algemeen directeur ben geworden mis ik dat heel sterk. Ik wil bijvoorbeeld absoluut Schoolrock blijven opvolgen, daar zit ik nog wel met leerlingen rond de tafel om samen dingen te doen. Voor de rest is dat overgenomen door de graaddirecteurs omwille van de groei van de school. Maar echt onderwijs is iets doen met leerlingen en dat mis ik in mijn job.
U denkt niet dat u in de toekomst ooit nog gaat lesgeven?
Dat is heel moeilijk te combineren. ‘s Avonds maak ik vaak een to-do-list voor de volgende dag. Soms kom ik er zelfs niet toe om daar iets van te doen, want zoals vandaag bijvoorbeeld zijn er twee prefecten ziek en dat moet je dan gaan oplossen. Toen ik pedagogisch coördinator was, gaf ik nog acht uur les en ik moet toegeven dat ik eigenlijk een paar keer vergeten ben les te gaan geven. Het fijnste van het onderwijs is je passie voor je vak en het contact met leerlingen.
Ik heb heel veel respect voor leerkrachten, zeker deze week. Ik zag daarstraks een klas van het zesde jaar helemaal verkleed, hilariteit alom en toch was die leerkracht na vijf minuten aan het lesgeven. Ik vind dat fantastisch. Ik ga dit jaar ook mee naar Italië als gewone leerkracht. Dan ga ik daar ook gewoon surveilleren en luister ik naar het coördinerende team. Ik ben daar geen directeur tenzij er echt een probleem zou zijn. En dan ben ik ook weer jaloers op die leerkrachten. Ik ken te weinig leerlingen. Eén dag lesgeven zou het dan ook niet zijn, want dan is het veel te veel eenrichtingsverkeer. Leerkrachten vinden nieuwe klassen ook altijd minder leuk aan het begin van het jaar, maar dat komt gewoon omdat ze die nieuwe klas niet kennen. Het is rond deze tijd dat de leerkrachten de klassen echt kennen en dan wordt het lesgeven leuk. Het verbeterwerk mis ik niet, helemaal niet! Maar ja, ik heb op een gegeven moment die kans gekregen, ik heb nooit gesolliciteerd, niet als leerkracht, niet als pedagogisch coördinator. Het is me een beetje bij toeval gevraagd en dan ben ik op die kans ingegaan, maar ik ben nooit gestopt met lesgeven omdat ik het beu was.
Voelt u een grote verantwoordelijkheid om aan het hoofd te staan van zo’n grote school?
Finale beslissingen liggen altijd bij mij. Zeker moeilijke beslissingen rond leerlingen of personeelsleden kunnen zwaar wegen en dan voel je wel de verantwoordelijkheid van zo’n beslissing. Je weet dan, mijn beslissing heeft echt wel gevolgen voor die leerling en daar wil ik dan rustig over kunnen nadenken, luisteren naar anderen en zeker niet overhaast te werk gaan. Snelle beslissingen klinken wel kordaat maar deze beslissingen missen soms nuance en dan kom je weer in een polarisatieverhaal terecht.
Vindt u die verantwoordelijkheid wel draaglijk?
Ja, in deze school wel. Ik vind namelijk echt wel dat ik kan rekenen op het hele schoolteam. Ik kan zowel terecht bij de graaddirecteuren, een heel gedreven onderhoudsploeg, heel gedreven mensen van het ondersteunend personeel die hun job echt ter harte nemen en dan ook nog een heel fijn lerarenteam. Ik doe bijna alle deliberaties mee en dan merk je dat leerkrachten er echt wel voor gaan. Die verantwoordelijkheid deel ik dus uiteindelijk wel. Maar er wordt wel gekeken naar mij als de beslissingen moeten vallen. Ik draag uiteindelijk ook de verantwoordelijkheid voor het personeel en de financiële situatie van de school. Iemand aannemen of in het slechtste geval iemand niet aannemen, of ontslaan daar denk je wel lang over na. Hier lopen in totaal rond de 180 personeelsleden rond, dus dat is wel echt een grote verantwoordelijkheid.
geschreven door
Lander Huyck
Marie Verhoeven
Kato Tuinstra
Sam De Groote
Fijn om eindelijk eens de vizie te lezen van de directeur. Respect om zo een school met immens veel leerlingen te leiden. Hopelijk nog héél véél jaren van dienst! Mijn dochter zit nu in de derde graad, vijfde Humane en heeft het zich nog nooit beklaagd dat ze voor deze school heeft gekozen. Er wordt echt geluisterd en gekeken naar de leerlingen en worden opgevolgd indien nodig. Iets dat ik waardeer. Nog enorm veel succes!
Interessant interview! Read it:-)