Je hebt het ongetwijfeld al opgemerkt: Sint-Rita wordt hipper met de dag. Van elektrische handendrogers in de nieuwe toiletten tot een verlaagd plafond in de A-blok: het is er allemaal. Ondanks al die vernieuwingen verdween er toch een belangrijk element uit onze school. Je zag het misschien nog niet, maar aan de wallen van menig godsdienstleerkracht kon je merken dat er iets ernstigs gebeurd was. Wat volgt, is een verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. Eventuele overeenkomsten met bestaande personen berusten op toeval.
Op een rustige maandagochtend, wanneer de zon de zwarte nacht verjaagt en leerlingen een uiltje knappen tijdens hun eerste lesuur, slurpt ons vijfkoppig directeursteam rustig van een koffietje. Voor de laatste keer nemen ze hun snode plannen nog eens grondig door. Snel kleden ze zich om.
Vijf mysterieuze schaduwen glippen uit Vercammens kantoor en sluipen richting de heilige Maria. Als volleerde MI6-spionnen staan de graaddirecteurs op de uitkijk. Vereecke neemt de A-gang voor zijn rekening, Van Dijck de gele trap, Cornelissen de centrale doorgang en Pierrart de lockergang. Op hun teken kidnapt de opperdirecteur als een echte professional de heilige Maria uit haar nis. Snel begeeft hij zich richting de garage en dropt het beeld in haar nieuwe huis: de afvalcontainer, die een rechtstreekse verbinding vormt met het containerpark.
Toch wil Pierrart geen enkel risico op verdenking lopen. Om haar verdwijning zo discreet mogelijk te houden, laat hij haar ereplekje voor de zekerheid dichtmetselen. Dan valt het zeker niet op!, denkt hij. Jammer maar helaas voor onze voorbeeldige leiders verdwijnt de wind uit hun zeilen. Een held komt ten tonele: the one and only Mr. Debeuf spot de heilige dame terwijl hij spiekbriefjes in de afvalbak zoekt. Meteen treedt hij in actie.
Als een bezetene spurt hij de garage uit en doemt af op de E-blok: het Walhalla van Heulens. Zonder enige moeite weet hij de Oxfamkoning te strikken en vertelt hem over zijn ontdekking. De gelovige man twijfelt geen seconde. Hij pakt zijn fluohesje van de haak, springt op zijn stalen ros en komt in een recordtijd bij Maria aan. Snel vouwt hij een lege chipsdoos open en met behulp van zijn snelbinder plaatst hij zijn idool zorgvuldig op zijn bagagedrager. Met zijn neus in de wind en zijn grijze, wapperende haren fietst hij zelfverzekerd de leraarskamer binnen.
Zonder enige schroom kiest hij een plekje voor Jezus’ moeder uit in het midden van de ruimte. Vlak voor het gezicht van meneer Vereecke, die net binnenwandelt: perfect!
geschreven door
Sofie Olivier
Alhoewel wij als Kortrijkenaren de school niet kennen, kunnen wij, door woordkeuze en zinsopbouw ons een levendig beeld vormen van de start van het schooljaar. Prachtig geschreven Sofie, wij zijn zo fier op onze kleindochter !!
Heimwee naar onze vervlogen studiejaren borrelt terug op.
Leve het schoolkrantje en proficiat aan alle medewerkers.
Heel tof en goed geschreven artikel. Spijtig dat dit stukje authentieke geschiedenis verdwenen is.
Ik vraag mij nu af wat wijlen Pater Rector Gust Nagels hiervan zou vinden! Onder dat beeld was zijn vaste plaats om ons te taxeren bij het binnenslenteren van de klaslokalen. Een eerbiedig knikte van onzentwege om dan te verdwijnen in de koude lokalen van de A-gang. Jaren 70-nostalgie.
Heb het zelf als leraar in de jaren tussen 1985 en 2010 enkele keren geprobeerd, maar de leerlingen waren minder onder de indruk van Maria. Of van mij, dat kan ook.
Heu, .. ik zocht niet naar spiekbriefjes. Ik zocht naar mijn lesvoorbereiding.