“Op een gegeven moment gaf ik er geen fuck meer om”

Je seksualiteit ontdekken is een moeilijk proces, waarbij je omgeving een belangrijke rol speelt. We vragen ons dan ook af hoe dat proces verloopt op het Sint-Ritacollege, waar diversiteit nogal ver te zoeken is. In de vorm van onder andere een relatiedag probeert de school ook anders geaarde mensen tegemoet te komen. Hebben zulke acties het gewenste effect? In het kader van Coming Out Day vroegen we enkele leden van het Sint-Ritacollege naar hun bevindingen.

Wanneer besefte je dat je homoseksueel was? Was dat besef een lang proces of ging dat eerder snel? Hoe voel je je bij je geaardheid? Met andere woorden :vertel je verhaal!

Robin Van Geyte zit in het vijfde middelbaar op het Sint-Norbertuscollege. Hij is van Sint-Rita weggegaan in de periode van zijn ‘coming-out’. “Voor mij was mijn geaardheid een deel van de zoektocht naar mezelf. Ik heb heel lang getwijfeld over mezelf en hoe ik dingen moet aanpakken. Het verschil tussen nu en pakweg vier jaar geleden is immens. Niet alleen mijn geaardheid is veranderd in die jaren. Ik heb me op verschillende manieren goed in mijn vel proberen voelen en dat is nooit echt gelukt. Op een gegeven moment heb ik gewoon de switch gemaakt en ben ik er geen fuck meer om gaan geven. In mijn ogen is seksuele geaardheid een proces en dat is volgens mij zo bij velen. Het is niet zo dat je ‘s ochtends uit je bed komt en ineens niet meer op meisjes valt.”

Jade Willaert zit in het vijfde middelbaar op het Sint-Ritacollege. Ze kwam een half jaar geleden uit de kast. “Voor mij was het aanvankelijk moeilijk om te aanvaarden dat ik ‘anders’ was omdat ik in een nogal overdreven hetero en beschermende omgeving zat op dat moment. Daarmee bedoel ik niet enkel school, maar ook mijn vriendinnen waren allemaal ‘meisje-meisjes’ in hun verliefde fase en ik zat niet alleen in een meisjesscouts, maar ook in een dansgroep met enkel meisjes … Ook het feit dat ik eerder jong was, heeft niet geholpen, denk ik. Om als twaalfjarige in een school als Sint-Rita te beseffen dat je ooit gaat moeten vertellen tegen je vrienden dat je op meisjes valt, dat doet pijn. Deze worsteling heeft volgens mij minder met Sint-Rita te maken dan met onze maatschappij in het algemeen, maar ik kon niet anders dan de school en het systeem als de grote vijanden te zien, want die had ik destijds nodig. Ik moest iemand de schuld kunnen geven van mijn verdriet. Af en toe is er wel een grapjas die op mijn foto reageert, maar ik heb genoeg zelfvertrouwen en ik heb genoeg vrienden die mij oké vinden om dat gewoon te laten passeren. Al is dat natuurlijk wel iets waar ik in ben moeten groeien. ”

Vind jij dat je jezelf kan zijn op Sint-Rita? Voel je je geaccepteerd? Heb je het gevoel dat je je volgens een bepaald verwachtingspatroon moet gedragen?

Robin Van Geyte: “De middelbare schooltijd is moeilijk voor mensen die zich niet gedragen zoals de rest van de klas. Het is nooit makkelijk om anders te zijn, maar geaccepteerd voelde ik me altijd wel. Ik ben niemand tegengekomen die me heeft uitgescholden vanwege mijn geaardheid! Chapeau voor de godsdienstleerkrachten die me nooit anders hebben behandeld dan eender welke student (s/O naar Van Herck).”

Tim Van den Bergh is leerkracht Frans op het Sint-Ritacollege. “Volgens mij weet iedereen wel van mijn geaardheid, het zou mij verbazen mochten er nog leerlingen of collega’s uit de lucht vallen. Ik voel mij zeker goed hier op school. Het is een katholieke school, maar daar merk ik eigenlijk – op  vele vlakken –  niks van en zeker niet als holebi. Mijn collega’s weten het allemaal. Toen ik hier juist begon, heb ik er misschien niet openlijk over gecommuniceerd. Dat doe ik nu nog altijd niet. Ik zal nooit in mijn les beginnen met: “Ik ben meneer Van den Bergh en ik ben homo”, maar het mag wel geweten zijn. Ik heb er nog nooit iets rechtstreeks over moeten aanhoren. Vorig jaar heeft mijn vriend hier ook op school Frans gegeven (het is niet meneer Creemers, voor alle duidelijkheid) De collega’s wisten daarvan en ik vind het knap dat de directie dat  toegelaten heeft. Op zich is het natuurlijk  ook normaal dat het geen probleem vormde, want het is geen  privilege om hier te komen werken, ook niet voor andere koppels, of die nu hetero- of homoseksueel zijn.

Heb je misschien het gevoel dat je op je nieuwe school beter geaccepteerd wordt? Of juist niet? Hoe denk je dat dat komt?

Robin Van Geyte: “Ik denk niet dat je scholen op dat vlak kan vergelijken. Er zijn een paar rotte appels die hun mannelijkheid proberen te bevestigen door me achter mijn rug uit te lachen, maar het heeft geen zin om me door hen te laten doen. Het leven is te kort om te acteren naar andermans wil.”

Hoe voel je je bij de relatiedag? Vind je dit een goed initiatief? Wordt die dag goed aangepakt?

Mo Pauwels zit in het zesde middelbaar op het Sint-Ritacollege. Ze outte zich vorig jaar. “Ik vond het jammer dat enkel op het einde, toen er sprekers kwamen, homoseksualiteit aan bod kwam. Toen het rond seks enzovoorts draaide,  focuste men vooral op heteroseksuele relaties en daar  had ik niet veel aan. De sprekers vond ik een leuk initiatief, maar het was fijn geweest als de openheid voor homoseksualiteit werd doorgetrokken doorheen de hele dag.”

Jade Willaert: “De relatiedag was een moeilijke dag voor mij. Ik herinner mij vooral dat ik op voorhand erg zenuwachtig was en er echt tegenop keek omdat ik geen zin had om te doen alsof ik niet lesbisch was en alsof ik geïnteresseerd was in anticonceptie. Er werd in die periode in de klas wel wat gespeculeerd over mijn geaardheid en ik was bang dat mensen mij gingen outen of zo – alsof dat nog niet gebeurd was. Daarnaast is het natuurlijk belangrijk dat er zulke initiatieven zijn, zodanig dat leerlingen er af en toe nog eens aan herinnerd worden dat niet elk meisje verliefd is op Leonardo Di Caprio en niet elke jongen op Selena Gomez. Het kan denk ik nog wel beter, want er wordt misschien vergeten dat de opmerkingen van leerlingen tijdens die dag onzekere medeleerlingen nog wat onzekerder maken en dat geldt niet enkel voor homoseksuele leerlingen. Zo herinner ik mij het klasgesprek met de getuigen waarbij aan de klas gevraagd werd hoe zij zouden reageren als iemand uit de kast zou komen. Ik moest mijn best doen om niet te huilen door de opmerkingen van enkele klasgenoten.”

Enerzijds kunnen we concluderen dat de algemene tendens redelijk positief is en het leefklimaat op Sint-Rita goed meevalt. Anderzijds zouden we ons ook kunnen afvragen hoe het komt dat we slechts vier getuigen vonden – waarvan een zelfs de schrijver van dit artikel. Is Sint-Rita toch niet zo’n ‘safe space’ als we allemaal graag geloven? Twijfel echter niet om te zijn wie je echt bent! Of dit nu homo, hetero of iets er tussenin is, Reada is onzijdig en ziet daarom iedereen even graag!

Wie na het lezen van dit artikel met vragen zit rond relaties, kan steeds terecht bij zijn/haar/… titularis, leerlingenbegeleider of op de websites van Çavaria en seksualiteit.be

 


Geschreven door

Jade Willaert


6 gedachten over ““Op een gegeven moment gaf ik er geen fuck meer om”

  1. Alle mensen die hier zo moedig getuigden, zijn personen die – voor mij persoonlijk- me altijd zullen bijblijven…. Gewoon omdat het stuk voor stuk enorm ‘ mooie mensen’ zijn. Draait het daar in feite niet om? Hopelijk is Sint- Rita een plaats waar er genoeg wijsheid is om dit in te zien. Ik denk van wel, ik hoop het van ganser harte voor alle ‘coming-outers’! Respect dames. Respect heren.

  2. Supergoed artikel! Omdat er zo veel eerlijkheid uit spreekt. Heb persoonlijk nooit gesnapt waarom mensen zich zo druk maken over hoe iemand liefheeft. We hebben als maatschappij al grote stappen gezet. Maar we zijn er nog niet, vrees ik.
    Bloemetje aan de auteurs en de interviewees!

Laat een antwoord achter aan carlo heulens Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.