Om de zesdejaars die de aanslagen in Zaventem meemaakten, te steunen, werden er over de hele school acties opgezet. Reada maakte een overzicht, dat tegelijkertijd een hoopvolle mozaïek van solidariteit en eensgezindheid bleek te zijn.

Dinsdag 22 maart was een zwarte dag, die voor eeuwig in het collectief geheugen gegrift staat als die van de bloedige aanslagen in Zaventem en Maalbeek te Brussel. Aanslagen waarvan talloze onschuldige mensen het slachtoffer waren, waaronder ook vijf klassen uit het zesde jaar van onze school, die net op dat moment in de aankomsthal van de luchthaven stonden om op Romereis te vertrekken. Ze hadden lang uitgekeken naar dit moment, maar het noodlot sloeg toe. Over de exacte gebeurtenissen van die betreurenswaardige dinsdag is al meer dan genoeg in de media verschenen. Wij willen vooral even stilstaan bij de solidariteit van de school en de leerlingen zelf naar de getroffen zesdejaars toe.

Het was immers geen gemakkelijke opdracht voor de school om beslissingen te nemen en de rest van de Romereis in goede banen te leiden. Daarom was de enorm grote, bemoedigende solidariteit van heel de school uit die al snel daarna als een golf over onze jaar- en leerkracht-leerlingoverschrijdende groep rolde meer dan welkom. De leerlingen zijn immers niet bij de pakken blijven zitten. Hier een overzicht van de hartverwarmende acties die op poten werden gezet.

Woensdag 23 maart werd de gang van E-blok volgehangen met post-its en de A-gang versierd met boodschappen van vrede en solidariteit. Ook kwamen er borden op de speelplaats waar op kon worden getekend zoals te zien op de foto.

Gelijklopend met de nationale minuut stilte werd eveneens een minuut stilte op school gehouden met alle leerlingen die aanwezig waren om de slachtoffers te herdenken.

Vrijdag 25 maart hingen de vijfdejaars een vlag op voor de zesdes en werd er gezamenlijk een minuut stilte gehouden met hen na de afsluiter van de sociale dagen.

Hoe Sint-Rita betrokken raakte en hiermee omging

Vijf klassen (6HB, 6EW-LWB, 6GL-LT, 6WeWa, 6WeWc) waren die ochtend aanwezig op Zaventem, incheckend en zich klaarmakend voor hun vlucht, bestaande uit 90 leerlingen en 8 leerkrachten. De aanslag, die gelukkig ver genoeg plaatsvond van deze groep om geen dodelijke slachtoffers te maken, zorgde voor vier lichtgewonden en twee zwaargewonden die in drie verschillende ziekenhuizen zijn opgenomen. De rest is met de massa gevlucht, daarna in opdracht van de heel snel reagerende school naar de kerk van Zaventem moeten stappen en daar opgehaald met bussen die hen reeds om half twaalf in Sint-Rita bij hun familie die hen daar opwachtte hebben afgezet. Er waren echter ook zesdejaars die al met vroegere vluchten waren vertrokken en veilig in Italië zijn aangekomen; hiervoor werd al snel beslist de Romereis ondanks alles toch te laten doorgegaan.

Op school zelf was zowel de eerste en tweede graad nog aanwezig en zijn de lessen gewoon doorgegaan. Er was echter wel politie aanwezig en zoals in de rest van het land mocht niemand voor 16u zomaar de school verlaten. Voor de zesdes die nog op school waren stond er slachtofferhulp klaar en waren er mensen van het Rode Kruis aanwezig. Voor de familie, ouders en betrokkenen was er al snel een update op de website, Facebook en Twitter, die ook regelmatig werd bijgewerkt, zodat de communicatie bijzonder goed verliep.

Woensdag zijn de zesdejaars samengekomen in de refters om te praten en de gebeurtenissen van 22 maart samen te verwerken, ook vijfdejaars die wilden konden even hun sociale dagen onderbreken om naar school te komen. Ook hier was slachtofferhulp en psychologische bijstand aanwezig. Vanaf die dag was de school elke dag open om te praten en stond er een psychologisch team klaar om iedereen die dat wilde op te vangen.

Vrijdag waren er naast die mogelijkheid ook workshops voor de zesdejaars voorzien waaronder mountainbiken, koken, cirkelsjaal breien, muziek… en was er ‘s middags een warme maaltijd. Het belang van samenkomen om dit samen te verwerken werd heel goed opgevolgd en uitgevoerd.

Maandag 28 maart tenslotte zijn de andere zesdejaars thuisgekomen na een etmaal in de bus te hebben gezeten, dit om zoveel mogelijk alles samen te doen. Zo werden in Italië bijvoorbeeld de activiteiten in kleine groepjes omgevormd tot grote groepsactiviteiten, opnieuw om dat groepsgevoel te stimuleren. Ook werd er tijd gemaakt om berichten, ervaringen en emoties te delen en werd het contact met het thuisfront sterk vastgehouden.

De hereniging met de getroffenen van de aanslag was bijzonder emotioneel maar met blijdschap kunnen we bevestigen dat de ‘98 groep zonder verdere problemen nu eindelijk weer samen en veilig thuis is. Al bij al is er dan toch een hoopvol en goed einde gekomen aan deze bewogen en intense week.

En nu?

De gebeurtenissen van dinsdag waren ronduit weerzinwekkend en traumatiserend voor niet alleen de getroffenen maar iedereen die er op een of andere manier bij betrokken was. Waar we echter kracht uit moeten putten, is hoe we er mee zijn omgegaan: hoe de school, maar ook de rest van België voor een lichtpunt zorgde in deze donkere tijd. Hoe ons land soms verdeeld is en we niet overeen kunnen komen, maar we er toch telkens opnieuw staan als er onrecht geschiedt in ons kleine landje, hand in hand, schouder aan schouder, sommigen met hand op de borst, trots en ongekrenkt. Hoe we er steeds opnieuw voor elkaar zijn: een luisterend oor voor de slachtoffers, liefdevolle zorg waarmee we hen omringen en vooral de wetenschap dat niemand er ooit alleen voor zal staan.

Laat ons hopen dat dinsdag 22 maart ons ondanks alles heeft gesterkt, dat we er niet angstiger maar juist vastberadener van zijn geworden. Laat ons vasthouden aan het gevoel van samenhorigheid dat de afgelopen week heerste in ons land.

Want hoe cliché het ook mag klinken, één ding is nu wel heel erg duidelijk geworden: liefde en de kracht van het samenzijn zullen deze barbaarse haat steeds opnieuw overwinnen.