De waarheid over Reada onthuld

 

Eind vorig jaar sprak mijn leerkracht Nederlands mij aan. Ze stelde voor om eens langs te gaan bij Reada: onze schoolkrant. Tot dan toe wist ik niet eens dat we een schoolkrant hadden. Had ik toen maar geweten wat me allemaal te wachten stond.

“Tuurlijk hebben we een schoolkrant, ze vergaderen elke maandag en donderdag tussen de middag”, was het antwoord op mijn vraag. Omdat ik niet zoveel zin had om naar die mysterieuze, onbekende vergaderingen te gaan, waar ik bovendien geen mens kende, bleef ik tussen de middag veilig in de refter. Een tijdje leek het alsof mijn leerkracht het vergeten was, maar na een week of twee kwam ze er op terug. 

“Zeg, ben je nu al eens naar Reada geweest?”

“Eh…nee, ik had eh.. geen tijd.”

“Je gaat het wel leuk vinden hoor, het is echt iets voor jou.”

“Ja mevrouw, ik zal eens langsgaan, mevrouw”, had ik braafjes gezegd.

Alvorens naar de A112 te lopen, keek ik eens op de website. Een gedicht, een artikel over Facebook, de Ramadan … Zo vond ik verschillende onderwerpen. Toen besloot ik dat ik inderdaad maar eens moest langsgaan. 

De eerste maandag daarop wandelde ik door de gangen van de A-blok. Ik had een licht zenuwachtig gevoel zoals je hebt voor een eerste schooldag, maar dan minder erg. Toen ik het lokaal waar de vergadering plaatsvond naderde, hoorde ik een vreemd geluid. Het leek wel getik. Ik vertraagde mijn pas en keek naar binnen. Wat ik daar zag, overtrof alles wat ik me maar had kunnen voorstellen over een schoolkrant. Dat tafereel vergeet ik de rest van mijn leven niet meer, het staat op mijn netvlies gebrand. Een tiental leerlingen was druk aan het typen terwijl twee leerkrachten er naast stonden. Toen een leerling even vertraagde, schoot een leerkracht met een ongelooflijke snelheid op hem af waarna hij onder angstaanjagend gelach de arme jongen een slag op zijn rug gaf. Toen pas zag ik dat beide leerkrachten een zweep in hun handen hadden.

Net toen ik stilletjes wilde verdwijnen, hoorde ik achter me een venijnige stem: “Zou je niet eens naar binnen gaan?” Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van mijn leerkracht Nederlands. Ik deinsde achteruit, helaas stond ik toen met mijn rug tegen de muur. Met een sadistisch lachje stapte ze naar me toe. Ik keek doodsbang om me heen: er was geen enkele uitweg!

Nu ben ik al een paar maanden bij Reada. Buiten school hebben we geen leven meer. We zitten allemaal opgesloten in dat ene lokaal waar we dag en nacht moeten werken. Dus de volgende keer als jullie leerkrachten zeggen dat de muren in de oude gebouwen krakende geluiden maken, geloof hen dan niet! Dat is het kreunen van de gemartelde leerlingen van Reada.  


Geschreven door

[tooltip tip=”Ymke houdt van plantjes (joepie, Reada ook!)”]Ymke Cox

[/tooltip][tooltip tip=”Ontwerpster van deze fantastische cartoon”]Sarah Cox[/tooltip]

6 gedachten over “De waarheid over Reada onthuld

  1. Hahaha! Ik kan het mij zo voorstellen ;-). Die dekselse leerkrachten Nederlands zijn toch echt wel voor geen meter te vertrouwen!

  2. Ik had geen idee dat het er bij jullie op school zo erg aan toe gaat . Ik ga het nummer van de jongerentelefoon opzoeken en naar jullie doorsturen !

Laat een antwoord achter aan Kathleen Vastenavont Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.