Een 1 september zoals geen ander

15 mei 2020: een dag die midden in het jaar verdacht veel doet denken aan de gevreesde 1 september. Wat normaal een fris begin in een vertrouwde omgeving hoort te zijn, is nu louter een vervolg in een absurde realiteit. Contact is uit den boze en het tempo ligt heel wat lager. De klassen worden gehalveerd en zo blijft een bijna lege school over. Alles wekt de indruk dat je je midden in een sociaal experiment begeeft. De jongerenzender nws.nws.nws van de VRT die ook nog eens komt filmen, maakt het daar niet beter op. Voor de rest blijft het 1 september-gevoel aanwezig en wel om meerdere redenen.

Ik denk dat ik namens het hele zesde jaar spreek als ik zeg dat we met een zenuwachtig gevoel opstaan als de wekker afgaat. Bij sommigen weerklinkt die goede oude vriend al in de vroege uurtjes, bij anderen wat later. De laatstejaars begeven zich namelijk in twee verschillende bubbels naar de school: de ene helft van een klas in de voormiddag, de ander in de namiddag. Zo wordt het contact tussen grote aantallen leerlingen beperkt. 

 

Wie denkt dat dit afstandelijke gevoel zich op alle vlakken verspreidt, heeft het grondig mis.  Zoals het elke eerste schooldag betaamt, geeft een uitgebreid welkomstgesprek met de klastitularis het startsein. Gelukkig wordt ook vandaag ruim de tijd gegeven om vragen te stellen en wat bij te praten. Vele leerlingen kunnen dat hoogstwaarschijnlijk enorm gebruiken na een lange tijd in lockdown. Er wordt niet meteen op volle snelheid door de overige leerstof gegaan, wat de ruimte laat om ons hart eens te luchten.

Hoewel veel leerlingen hun leerkrachten al een jaar of langer kennen, lijkt het wel alsof er een geheel nieuw team klaarstaat om ons te onderwijzen. Mondmaskers behoren steevast tot de huidige modetrend en ook de leerkrachten hebben dat begrepen. Bovendien patrouilleren vele directieleden en leerkrachten als politieagenten door de school. Waar nodig worden de strikte regels herhaald of kordate instructies meegedeeld. 

 

De school gaat trouwens niet licht over deze voorschriften heen. Binnenkomen op het terrein doe je enkel met mondmasker op, terwijl je met je fiets aan de hand een plaats toegewezen krijgt. Vervolgens begeef je je naar de aangewezen speelplaats, waar je met de negen andere leerlingen van je klas op de leerkracht wacht. Wanneer die bij het belsignaal verschijnt, worden we geacht als volgzame kuikens de moedereend te volgen. Daarbij zijn ritsen en het behouden van anderhalve meter afstand essentieel. Naar school gaan heeft plots veel weg van autorijden. Om het verkeersgevoel nog te versterken, geven stippen en pijlen op de grond de afstand en wandelrichting aan. Wie dus denkt even snel zijn locker een bezoekje te brengen in de aangrenzende gang, komt al snel bedrogen uit. De school ontpopt zich plots tot een heus labyrint, waarbij het soms zoeken is naar de juiste uitgang.

Dat het vooral een kwestie van zoeken is, voor zowel leerling als leerkracht, staat als een paal boven water. Toch komt een ‘eerste’ schooldag voor velen nog nooit zo als geroepen. Sint-Rita blijkt echter meer bevreemdend dan ooit. Afstand is en blijft namelijk de hoofdprioriteit, maar gelukkig lijdt het sociaal contact er niet onder. We kunnen alleen maar hopen dat we ondanks de situatie toch veel bijleren: zowel wat betreft de lessen als op persoonlijk vlak.

Foto’s: © Ilse Antonissen


[tooltip tip=”Clemence drinkt graag thee, knuffelt graag met haar katten en dat is het wel zo’n beetje.”]Clemence Van Ginneken[/tooltip]

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.